Trzydziestoletni okres w dziejach Karpacza, od momentu otrzymania praw miejskich w 1960 r., do w pełni demokratycznych wyborów samorządowych w roku 1990, charakteryzował się dalszym rozwojem turystyki i związanymi z tym inwestycjami, choć nie potrafiono, a i nie miano często możliwości, wykorzystanie wszystkich szans rozbudowy infrastruktury turystyczno-sportowej. Zrobiono jednak dość dużo. Do najważniejszych inwestycji należały bez wątpienia budowa schroniska na Śnieżce i hotelu w Karpaczu.
Pierwsze powojenne pomysły wzniesienia na Śnieżce nowego schroniska pojawiły się w 1956 r. Planowano wówczas wzniesienie schroniska w latach 1962-1966. Miało ono pełnić jednocześnie funkcję obserwatorium meteorologicznego. Jednak ówczesne projekty były zbyt drogie, a ponadto nie pasowały do otoczenia. Dopiero wrocławski architekt dr inż. Witold Lipiński opracował oryginalne rozwiązanie, w postaci trzech dysków położonych na różnych poziomach. Jednak nie można było nadal rozpocząć budowy, gdyż nie było odpowiedniej drogi, po której można by było dostarczyć na szczyt góry materiały budowlane. Drogę taką zaczęto budować w 1964, a ukończono dopiero w 1971 r. Same prace budowlane przy schronisku również nie przebiegały zbyt sprawnie. W 1966 roku na Równi pod Śnieżką rozpoczęto wznoszenie prowizorycznego hotelu dla ekipy budowlanej. Budynek ten został wykończony dopiero w 1970 r. O rok wcześnie położono fundamenty pod nowy obiekt na szczycie Śnieżki. Ostatecznie większość prac budowlanych zakończono w 1974 r., ale całkowite oddanie go do użytku nastąpiło dopiero w roku następnym. Dokładnie dnia 20 czerwca 1975 roku uruchomiono część gastronomiczną, gdzie w sali restauracyjnej może zasiąść jednocześnie 140 osób. Część zajmowaną przez stację meteorologiczną uruchomiono kilka miesięcy wcześniej. W obiekcie tym otwarte zostało również niewielkie schronisko turystyczne, które jednak miało służyć jedynie w sytuacjach awaryjnych. Budynek, który swym kształtem przypomina trzy latające talerze, zbudowany został z konstrukcji stalowej, na zewnątrz obitej deskami okrytymi warstwą izolacyjną. Całość pokryto z kolei cienką blacha aluminiową. W takiej postaci schronisko i obserwatorium meteorologiczne na Śnieżce stało się nie tylko trwałym elementem karkonoskiego krajobrazu, ale i symbolem Karpacza oraz całego regionu jeleniogórskiego.
Drugą bardzo ważną inwestycją była budowa nowoczesnego hotelu. Potrzebę wzniesienia takiego obiektu dostrzegano w Karpaczu od dawna. Stał się on jednak prawdziwie niezbędny w latach siedemdziesiątych, wraz z dużym napływem turystów niemieckich, a zwłaszcza pochodzących z Niemiec Zachodnich. Centralnym inwestorem hotelu został Główny Komitet Kultury Fizycznej i Turystyki, zaś inwestorem bezpośrednim Zarząd Inwestycji Wydzielonych "Orbis" w Warszawie, który jego wykonanie zlecił francuskiej firmie "Sodeteg". Budowa hotelu ruszyła w lipcu 1975 r., a zakończono ją w lipcu 1976 r. Powstał trzykondygnacyjny budynek o łącznej powierzchni użytkowej 7 tys. m2, na której umieszczono 151 dwuosobowych pokoi, salę klubową, basen kryty, salon fryzjerski, sklep "Pewexu", restaurację, bar, dyskotekę i pomieszczenia gospodarcze. Przez wiele lat był to najnowocześniejszy i najbardziej reprezentacyjny hotel w województwie jeleniogórskim.
Podjęcie powyższej inwestycji stało się możliwe m. in. dzięki zauważeniu problemów Karpacza przez najważniejszy wówczas organ prasowy, a mianowicie "Trybunę Ludu", która piórem Jerzego Olszewskiego, w zamieszczonym dnia 19 kwietnia 1973 r. pt. "Ostatnia szansa Karpacza", przestrzega, że dalsze niedoinwestowania miasta może zdegradować Karpacz do roli "zapadłej wioski". Prawdopodobnie w wyniku tego teksty w czerwcu, w hotelu "Orlinek", zorganizowano w Karpaczu konferencję krajową poświęconą problemom kultury fizycznej i turystyki. Uczestniczył w niej wicepremier Józef Tejchma, który obiecał pomoc władz centralnych dla rozwoju turystyki dolnośląskiej, a w tym i karpackiej.
Lata siedemdziesiąte to również rozwój wielu badań zasobów mineralnych w całym kraju. Nie ominęły one i Karpacza. Prowadzone w 1972 r. badania geologiczne wykazały istnienie w Karpaczu i Bierutowicach podziemnych mineralnych wód termalnych i radoczynnych. Nigdy jednak nie podjęto żadnych prac zmierzających do sprawdzenia opłacalności ich eksploatacji i ewentualnego uczynienia z Karpacza uzdrowiska opartego nie tylko o klimat, ale i posiadane zasoby wód mineralnych. Zapewne ich eksploatacja nie jest opłacalna.
Inwestowanie w Karpaczu zawsze było bardzo utrudnione, gdyż większość z właścicieli tutejszych domów wczasowych i pensjonatów, należących w większości do różnych zakładów pracy i FWP, niezbyt interesowała się sprawami miasta, dbając przede wszystkim o swoje ośrodki. Nie zawsze jednak wykorzystując je w pełni, a praktycznie wcale nie współdziałając w jakimś szerszym planie zagospodarowania miasta. Władze Karpacza starały się jednak rozwijać miasto. W roku 1962 i 1963 przystąpiono do unowocześnienia i rozbudowy oświetlenia ulic. W tymże roku otwarto tu sklep "Cepelii" z pamiątkami dla turystów. Niestety, o rodzime pamiątki było tu zawsze trudno. Dochodziło np. do takich paradoksów, że w 1959 r. sprzedawano obrazki Giewontu z napisem "Pamiątka z Karpacza". Poprawiano też wygląd miasta, angażując np. w 1961 r. do malowania elewacji budynków artystów plastyków. W tymże roku oddano do użytku po remoncie hotel "Biały Jar". Dużym przedsięwzięciem budowlanym, choć znowu z funduszy centralnych, była szkoła podstawowa, tzw. "tysiąclatka", oddana do użytku w 1966 roku.
Podjęcie tych wszystkich inwestycji i innych działań "naprawczych", a także gospodarka ówczesnych władz miejskich, starających się realizować w terminach wszystkie prace remontowe, a także dbać o rozwój sieci handlowo-usługowej, spowodowały, że Karpacz osiągał bardzo dobre rezultaty w popularnym konkursie na "Mistrza Gospodarności" w grupie miast do 5 tys. mieszkańców. Za rok 1973 zajął on drugie miejsce zdobywając jednocześnie 4 mln. zł nagrody. W 1976 r. nadszedł większy sukces, gdyż Karpacz uplasował się na pierwszym miejscu, osiągając notę 260,5 punktu. Nie bez znaczenia był tu wysiłek samego społeczeństwa miasta, które mniej lub bardziej chętnie brało udział w czynach społecznych wypracowując w 1975 r. kwotę 4.312.520 zł, co w przeliczeniu na jednego mieszkańca dawało kwotę 960 zł. Podobne sukcesy osiągał Karpacz i w latach następnych, gdy np. 16 lipca 1979 r. jego przedstawiciele odbierali nagrodę laureata konkursu "Mistrz Gospodarności" w Belwederze.
W 1973 r. Karpacz powiększył swoje terytorium o 76,02 ha, poprzez włączenie w swój obręb górnej części miejscowości Ściegny, zamieszkałej wówczas przez 710 mieszkańców. Stało się to w wyniku rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 30 listopada 1972 r., z mocą obowiązującą od dnia 1 stycznia 1973 r. . Bardzo ważną decyzja i inwestycją dotyczącą Karpacza, choć nie podjętą bezpośrednio przez jego władze i realizowaną środkami powiatowymi, była budowa drogi do Jeleniej Góry omijającej wąskie ulice Mysłakowic i Kowar. Budowa tej drogi ruszyła w 1973 r., a jej oddanie do użytku przyczyniło się wydatnie do poprawy jakości dojazdów pod Śnieżkę, i znacznego skrócenia podróży z Jeleniej Góry do Karpacza. Zresztą ten rok (1973) był rokiem wielkich inwestycji w całym Karpaczu. Wymieniona została nawierzchnie wielu ulic, a co trzeba dodać, aby nie tamować ruchu ekipy budowlane pracowały głównie w nocy. Przy okazji urządzono bardzo potrzebny parking przy ul. Olimpijskiej. Największym efektem prac było poszerzenie głównej ulicy miasta, dzięki czemu rozładowano powstające tu często korki samochodowe. Ponadto szereg domostw otrzymało nowe elewacje.
Aktywność i skuteczność społeczeństwa Karpacza i jego władz została dostrzeżona wyżej. Najpierw, dnia 12 września 1974 r., Powiatowa Rada Narodowa w Jeleniej Górze przyznała miastu Karpacz medal honorowy "Zasłużony dla Miasta i Powiatu Jelenia Góra", a następnie, w lipcu 1975 r., Irena Kamińska-Siuta, będąca naczelnikiem miasta (od grudnia 1973 r.) i kładąca duży nacisk na jego rozwój, mianowana została wicewojewodą jeleniogórskim.